اواره
ره خوابم زدوماندم بیدار
ریخت ازپرتولرزنده شمع
سایه دسته گلی بردیوار
همه گل بودولی روح نداشت
سایه ای مضطرب ولرزان بود
چهرا ای سردوغم انگیزوسیاه
گوئیامرده سرگردان بود
شمع خاموش شدازتندی باد
اثرازسایه به دیوارنماند
کس نپرسید:کجارفت؟که بود؟
که دمی چنددراینجاگذراند
این منم خسته دراین کلبه تنگ
جسم درمانده ام ازروح جداست
من اگرسایه خویشم یارب
روح اواره من کیست ؟کجاست؟