تاکور شود هرانکه نتوانددید
آقا از اینکه اینهمه تنها شدی ببخش
از اینکه خرج مردم دنیا شدی ببخش
مظلومی مقام تو تقصیر دشمن است
اما غریب بین احبّا شدی ببخش...
تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم
مظلو م بی وفا شدن ما شدی ...ببخش
تقصیر ماست حُرمتتان را شکسته اند
زخمی بی تفاوتی
ما شدی ببخش
برای دیدن تصاویر بیشتر لطفا به ادامه ی مطلب بروید
دنیای عجبیست
وقتی ادعای عاشقی میکنیم و خون بر دل معشوق
وقتی ندیدنمان را میگذاریم پای نبودنت
وقتی العجل العجل میکنیم
و مهر پای ورقه ی نیامدنت
روزگار عجیبیست
ویانه ماییم عجیبرترازروزگار
که دل خوشکرده به انتظار خویشیم
و در خواب......
باز هم مولا خود کاری کن
وگرنه به امثال من باشد
به سیاهی خومیگیریم و بیخیال طلوع خورشید میشویم
ای خوبترین
چه داریم جزشرمندگی که اگر جبران نداشته باشد
به هیچ نمی ارزد
وچگونه هزار سال فراق را جبران ممکن....!
کسى نزد امیرمؤ منان على (علیه السلام) از عدم استجابت دعایش شکایت کرد
و گفت :با اینکه خداوند فرموده دعا کنید من اجابت مى کنم ، چرا ما دعا مى کنیم
و به اجابت نمى رسد ؟! امام در پاسخ فرمود: قلب و فکر شما در هشت چیز خیانت
کرده لذا دعایتان مستجاب نمى شود:
1 -شما خدا
را شناخته اید اما حق او را ادا نکرده اید، بهمین دلیل شناخت شما سودى بحالتان
نداشته.
۲ -شما به فرستاده او ایمان آورده اید سپس با سنتش به مخالفت برخاسته اید
ثمره ایمان شما کجا است ؟
۳ -کتاب او را خوانده اید ولى به آن عمل نکرده اید، گفتید شنیدیم و اطاعت کردیم سپس به مخالفت برخاستید.
۴ -شما مى گوئید از مجازات و کیفر خدا مى ترسید، اما همواره کارهائى مى
کنید که شما را به آن نزدیک مى سازد …
۵ -مى گوئید به پاداش الهى علاقه دارید اما همواره کارى انجام مى دهید که
شما را از آن دور مى سازد …
۶ -نعمت خدا را مى خورید و حق شکر او را ادا نمى کنید.
۷ -به شما دستور داده دشمن شیطان باشید (و شما طرح دوستى با او مى ریزید)
ادعاى دشمنى با شیطان دارید اما عملا با او مخالفت نمى کنید.
۸ -شما عیوب مردم را نصب العین خود ساخته و عیوب خود را پشت سر افکنده
اید .. . با این حال چگونه انتظار دارید دعایتان به اجابت برسد؟ در حالى که خودتان
درهاى آنرا بسته اید؟ تقوا پیشه کنید، اعمال خویش را اصلاح نمائید امر به معروف و
نهى از منکر کنید تا دعاى شما به اجابت برسد.
امام علی (ع) (نهج البلاغه حکمت ۳۳۷) : دعا کننده بدون عمل و تلاش مانند تیرانداز بدون زه است.
نگهداری از مادر محمد بن على ترمذى، از عالمان ربانى و دانشمندان عارف مسلک بود. در
عرفان و طریقت ، به علم بسیار اهمیت مى داد ؛ چنان که او را “حکیم الاولیاء” مى
خواندند.
در جوانى با دو تن از دوستانش ، عزم کردند که به طلب علم روند. چاره
اى جز این ندیدند که از شهر خود ، هجرت کنند و به جایى روند که بازار علم و درس ،
در آن جا گرم تر است.
محمد ، به خانه آمد و عزم خود را به مادر خبر داد.
مادرش غمگین شد و گفت : اى جان مادر ! من ضعیفم و بى کس و تو حامى من
هستى ؛ اگر بروى ، من چگونه روزگار خود را بگذرانم. مرا به که مى سپارى ؟ آیا روا
مى دارى که مادرت تنها و عاجز بماند و تو دانشمند شوى ؟
از این سخن مادر ، دردى به دل او فرود آمد. ترک سفر کرد و آن دو رفیق
، به طلب علم از شهر بیرون رفتند.
مدتى گذشت و محمد همچنان حسرت مى خورد و آه مى کشید.
روزى در گورستان شهر نشسته بود و زار مى گریست و مى گفت : من این جا
بى کار و جاهل ماندم و دوستان من به طلب علم رفتند. وقتى باز آیند ، آنان
عالماند و من هنوز جاهل.
ناگاه پیرى نورانى بیامد و گفت : اى پسر!چرا گریانى ؟ محمد ، حال خود را باز گفت.
پیر گفت : خواهى که تو را هر روز درسى گویم تا به زودى از ایشان در
گذرى و عالم تر از دوستانت شوى ؟
گفت : آرى ، مى خواهم.
پس هر روز ، درسى مى گفت تا سه سال گذشت. بعد از آن معلوم شد که آن
پیر نورانى ، خضر (ع) بود و این نعمت و توفیق ، به برکت رضا و دعاى مادر یافته است.