آن حضرت با عنوان زين العابدين و سجاد خوانده مىشود،چرا كه او قبل از هر چيز
بنده
خالص و صالح خدا بود، و سجدههاى طولانى او، هربيننده را به سوى خدا و پرستش
خدا
جذب مىكرد.
خداوند در حديث لوح كه آن نامه اى از سوى خدا به پيامبر اكرم(ص) است او راچنين
معرفى كرده است: «سيد العابدين و زين اوليائى الماضين; او آقاى عبادتكنندگان و
زينت
اولياى پيشين من است.» يوسف بن اسباط مىگويد، پدرم گفت:
نيمه هاى شب به مسجد رفتم، جوانى را كه به سجده افتاده بود ديدم كه چنين باخدا
راز و
نياز مىكرد: «سجد وجهى متعفرا فىالتراب لخالقى و حق له; صورتم خاك آلود،
براى
آفريدگارم سجده كرد، كه خداوند سزاوار سجده است.» به محضرش رفتم،دريافتم امام
سجاد(ع) است، صبر كردم تا هوا روشن شد، به نزد ايشان رفتم و عرض كردم: «اى
فرزند
پيامبر! چرا آن همه به خود زحمت مىدهى با اين كه خداوند تورا برترى بخشيده و
تو در
پيشگاه خدا مقام بسيار ارجمندى دارى؟» او با شنيدن اين سخن منقلب شده و گريه
كرد و
فرمود: پيامبر(ص) فرمود:
«هنگامى كه روز قيامت برپا گردد هر چشمى جز چهار چشم گريان است:
1- چشمى كه از خوف خدا بگريد;
2- چشمى كه در راه (جهاد) براى خدا نابينا شده باشد;
3- چشمى كه از حرامهاى خدا پوشيده شده باشد;
4- چشمى كه شب تا صبح در حال سجده بيدار باشد... .»
عبادت امام سجاد(ع) پرستش كاملا آگاهانه و بسيار عميق بود،او با لذت و شيفتگى
مخصوص، آميخته با عرفان كامل، خدا را عبادت مىكرد. ارتباط و پيوند او با خدا به
گونه اى بود كه روايت شده:
شبى براى عبادت برخاست، هنگام وضو، چشمش به ستارگان آسمان افتاد، و هم چنان به
ستارگان مىنگريست ، و در انديشه آفريدگار و آفرينش آنها فرو رفت، حيران وبهت زده
در حالى كه دستش در آب بود، به آسمان چشم دوخته بود تا صداى اذان صبح را شنيد.
فاطمه(س) يكى از دختران اميرمومنان على(ع) از جابربن عبدالله انصارى تقاضاكرد كه
نزد
امام سجاد(ع) برود، به عنوان دلسوزى از آن حضرت بخواهد كه جانش رااز آسيب
عبادت
بسيار حفظ كند، زيرا او بر اثر عبادت بسيار، از ناحيه بينى و سرزانوها و كف
دستها و
پيشانى، آسيب سختى ديده بود، جابر نزد امام سجاد(ع) رفت وآن حضرت را از
تحمل آن
همه رنج طاقت فرسا در عبادت برحذر داشت.
امام سجاد(ع) به او فرمود: «اى همنشين رسول خدا(ص)! جدم رسول خدا(ص) آن قدر
عبادت
كرد كه پاهايش ورم كرد، شخصى به او عرض كرد: چرا آنقدر به خود رنج مىدهى؟
فرمود:
«افلا اكون عبدا شكورا; آيا بنده سپاسگزار خدا نباشم.» جابربه امام سجاد(ع) عرض
كرد:
«جان عزيزت در خطر است، كمتر خود را در فشار قرار بده.» امام سجاد(ع) فرمود:
«يا جابر لا ازال على منهاج ابوى موتسيا بهما حتى القاهما; اى جابر همواره
راه پدرانم
(پيامبر و على) را مىپيمايم، و آنها را الگو قرار مىدهم تا به
آنهابپيوندم.» صحيفه سجاديه
يكى از نمادهاى عرفانى و زاييده انديشه هاى
معرفت شناسى امام سجاد(ع) است كه به عنوان
زبور آل محمد(ص) شناخته شده، و با
مطالعه آن، مىتوان به عظمت بىكران پرستش آگاهانه
آن بزرگوار واقف شد.
شهادت مظلومانه زینت ساجدین حضرت علی بن الحسین (ع)
تسلیت باد
