ایمان بی عشق اسارت دردیگران است وعشق بی ایمان اسارت درخود.ایمان بی عشق تعصبی کوراست و

عشق بی ایمان کوری متعصب .عشق بی ایمان های وهویی است برای هیچ وعطشی است به سوی سراب.

وشتاب دیوانه واری است به سوی فریب.ودروغی است که ان رانمیشناسی مگربه ان برسی وچون به ان برسی

وچون به ان رسیدی همچون سایه ای موحوم محو میگردد.وجزخاکستریاس وبیزاری ونفرت برجانمی

 ماند.عشق بی ایمان تا هنگامی هست که معشوق نیست وچون هست شدنیست میگردد.این عشق با وصال پایان میگیردوان عشق با وصال اغاز......

                                                 دکترعلی شریعتی