خسته درحبس زمین

مستم و دیوانه و شیدائیم    مست گل و لاله زهرائیم

آن گل زهرا که جهان مست اوست    چرخه اقلیم جهان دست اوست

روشنى ماه بُوَد چهره ‏اش    ظلمت شبها بود از طرّه ‏اش

عطر بهاران همه از موى اوست    شیفتگان شیفته روى اوست

نیست به گلزار جهان خوب‏تر    چون گلِ زهرا گلِ محبوب‏تر

این گل طاها که گل سرمد است    چهره ماهش چو رخ احمد است

زنده جهان از دم عیسایى‏اش    دست خدایى ید بیضایى‏اش

خاتم شاهى جهان دریدش    هر چه کند حکم همان آیدش

قبله عشّاق بود خال او    سلطنت و مُلک جهان مال او

مى‏کند اعجاز چو پیغمبرى    بر همگان مى‏کند او رهبرى

مى‏شکند هر چه صنم باشد او    بر صف اشرار جهان تازد او

بشکند او گردن فرعونیان    خوار نماید رخ نمرودیان

مى‏سترد اشک ز بیچارگان    یار شود بر دل غمخوارگان

اى گل زهرا که جهان مست توست!    عرصه و اقلیم جهان دست توست!

شیفته ماه رخت، این دلم    ساخته‏اند از گل رویت گِلم

مستم و از عشق تو دیوانه‏ م    بر رخ زیباى تو پروانه ام

یک دم از آن حجله برون آ، گلم    گوشه چشمى بنما بر دلم

بر فکنى از رخ اگر آن حجاب    چهره بپوشد ز رخت آفتاب

ماه من از پرده درآ، جلوه کن    روح جهان را به رخت تازه کن

ظلمت و جهل بشرى حاکم است    حق و عدالت به میان غایب است

حق شده آغشته به خون در میان    عرصه ناحق شده است این جهان

مى‏رسد آخر به خطش، انتظار    مى‏شکفد در قدمش صد بهار

مى‏دهد آخر گل زهرا ثمر    کشتى اسلام رهاند ز شر

شیفتگان منتظر راه تو    منتظر چهره چون ماه تو…