خسته درحبس زمین

«این النّبأ العظیم؟»، گشتیم هلاك

خون شد دل ما، "متی ترانا و نراك"

خشكید زمین و آسمان، از بس كه...

خون شد دل صاحب‌الزّمان، از بس كه...؟!

بابای همه! یتیم‌ها را دریاب

لطفی كن و یاكریم‌ها را دریاب

عمری‌ست كه در فراق تو می‌سوزد

در آتش اشتیاق تو می‌سوزد

هر روز كشیده‌ام عذابی دیگر

آسیمه دویده‌ام به خوابی دیگر

در غنچه مگر گُلاب پنهان نشده؟

در شب مگر آفتاب پنهان نشده؟

مردی خدمت امیر مومنان شرفیاب شد و عرض كرد: از مهدی برای من سخن بگو،

حضرت فرمود:

« ... آستانه اش از همه گشادتر، دانشش از همه افزون تر و برای

خویشاوندانش از همه نیكوتر است. بارالها! بیعت او را پایان بخشِ همه

اندوها قرار بده. پراكندگی امت را به دست او به یگانگی مبدل فرما. اگر

خداوند چنین روزی را نصیب تو ساخت. چون كوه استوار باش. اگر چنین

روزی را درك كردی، به سوی احدی از او روی متاب. اگر به كویش راه

یافتی، از او در مگذر.»

بحارالانوار، ج 51، ص 115، بشارة الاسلام، ص 52

حضرت علی(ع) در نهج البلاغه می فرماید: كسی كه در پی او باشد، اثر او را نمی بیند.

هیچ اثر شناسی از او نشانی به دست نیاورد، هر چند در این راه بكوشد. در آن رویدادها

قومی ذهن و فكرشان صیقلی شده، همچون صیقل شمشیر به دست آهنگر. دیدگانشان

به نور قرآن روشن و گوش هایشان به تفسیر آن مانوس. پس از جام خرد و حكمت كه

بامداد به آنان می نوشند شبانگاه نیز سیراب می گرداند.

 نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره 147